Doodgaan aan kanker, hoe overleef je dat?
Dit artikel beschrijft de situatie zoals die er is in oktober 2021
Lees het aangrijpende relaas van een jong gezin waarin de nog jonge vader ongeneeslijk ziek is: het leven van Martijn en Chantal neemt plotseling een dramatische wending.
Het woord “terminaal” klopt van het-ene-op-het-andere moment aan de voordeur.
“Dan moet je jouw dochtertje van 10 jaar gaan vertellen dat papa waarschijnlijk niet lang meer te leven heeft”
Martijn (44) begint nét aan een nieuwe uitdaging wanneer de arts een vernietigende diagnose stelt:
“U heeft een tumor van 9 cm op de nier. Er zijn uitzaaiingen naar uw longen en uw hersenen”.
De moeizame strijd die volgt na deze keiharde boodschap vertelt niet alleen een verhaal van verdriet en pijn. Het is ook echte vriendschap, niet aflatende hoop en bovenal een relaas van hartverwarmende ontroering.
Een gelukkig gezin, maar hoe lang nog?
In de jaren voordat hij ziek wordt, leeft de dan 40-jarige Martijn alleszins een doorsnee leven. Hij is gelukkig getrouwd met Chantal, een Weertse die in Roermond als kapster werkt. Ze bewonen een heerlijke twee-onder-een-kap woning in de wijk Moesel. Hun destijds 10-jarig dochtertje completeert het gezin. Samen besteden ze veel tijd aan de passie voor paardrijden van hun enig kind. Martijn is slechts een maand vóór de keiharde boodschap begonnen aan een nieuwe functie bij zijn werkgever MCB in Valkenswaard. Hij heeft er zin en treedt de toekomst met optimisme tegemoet.
Maar toch, er zijn al enkele voortekenen …
Het is een vervelend, maar heel volhardend kuchje: in de laatste maanden van 2016 manifesteert het zich steeds vaker. Irritant is dit zeker, maar niet iets om bezorgd over te raken.
Martijn is op dat moment bezig om terug te keren bij MCB, de werkgever waarvoor hij eerder al 13 jaar werkte. Hij kan als vertegenwoordiger in de buitendienst aan de slag in een internationale functie en natuurlijk gaat al zijn aandacht uit naar deze mooie uitdaging. Het gevolg is echter dat de kleine ongemakken genegeerd worden. Laat het nu juist deze kleine, opstapelende ongemakken zijn die zich beetje bij beetje beginnen te tonen.
"Vage klachten", wat doe je ermee?
Na de jaarwisseling nemen de onduidelijke klachten toe. In het voorjaar van 2017 openbaart zich een onophoudelijke vermoeidheid. Alweer zo’n vage klacht. Niet iets waarmee je naar de dokter gaat, toch?
Vreemd is wel dat Martijn veel gewicht verliest. Zelfs op vakantie verliest hij behoorlijk veel gewicht. Snel daarna volgt een keiharde, duidelijke aanwijzing dat er iets goed mis is. Niks vage klacht meer, dit is ernstig: op 30 mei 2017 weigert zijn linkerbeen elke medewerking.
Het functioneert gewoon niet meer…
Chantal maakt er direct werk van en vanaf dit moment komt alles in een stroomversnelling. Nog dezelfde dag krijgt Martijn een scan in het ziekenhuis. De uitslag daarvan komt binnen met een mokerslag: Martijn is ziek, ongeneeslijk ziek.
“Een niertumor van 9 cm zaait uit naar uw longen en uw hersenen”.
Het zijn de uitzaaiingen in de hersenen die de uitval van zijn linkerbeen veroorzaken.
De conclusie is huiveringwekkend:
Martijn gaat binnenkort dood aan kanker.
Die boodschap is even ijzingwekkend als reëel…
Chantal:
“Na de diagnose wilden we een second opinion. Die werd ons uitdrukkelijk afgeraden. Waarom? Simpelweg omdat er geen tijd voor een tweede diagnose was. Martijn zou al dood zijn voordat die gesteld kon worden. Dát was de verwachting. De behandelingen moesten beginnen en wel meteen”.
Martijn vertelt vervolgens met een licht trillende stem. “Dat is de afschuwelijke boodschap aan je enige dochter”
“Ik werd gék!”
Martijn is zichtbaar geraakt en met moeite vertelt hij verder:
“Om mijn hoofd goed te kunnen bestralen moest er een speciaal op maat gemaakt masker komen. Ook ging een computer de berekeningen maken voor waar er exact bestraald ging worden, er mocht immers geen gezond weefsel worden geraakt. De fabricage van dat masker en de berekeningen voor het bestralingsdraaiboek ging twee weken duren”.
Eerst krijg je te horen dat er geen tijd meer is voor een second opinion want dat gaat twee weken duren. In die tijd kun je al dood zijn. Dus ga je meteen beginnen met de behandeling. En zodra die start is de allereerste boodschap die je krijgt dat je twee weken moet wachten!
Hoeveel controverse kan een menselijk brein bevatten?
“Ik zei tegen de arts dat ik dan beter alvast mijn begrafenis kon gaan regelen. Onvoorstelbaar als je 40 bent en je wilt je dochter nog zien opgroeien”
Kanker lijkt de strijd te winnen
In de periode die volgt vervaagt de hoop op een goede afloop. Enorme uitzaaiingen in de longen, de nieren, de heupen en de hersenen parasiteren op zijn verzwakte lijf. De bestrijding ervan met bestralingen en een variatie aan chemo lijken niet meer te kunnen helpen. In korte tijd verliest Martijn zowel een nier als een heup. Alles in de hoop om de groei van tumoren te stoppen. Het is een valse, geestelijke en lichamelijke uitputtingsslag die niet te winnen lijkt.
Het is even stil voordat Martijn weer verder vertelt:
“Gelukkig had ik in Chantal altijd een zekere factor. Ze gaf me letterlijk en figuurlijk steun. Bovendien kon ik haar steeds in vertrouwen nemen tijdens moeilijke uren”.
Red ik het nog tot de Kerst?
“Afwachten, steeds maar weer het in onzekerheid moeten afwachten op uitslagen van scans. Dat is mentaal gewoon slopend. Elke keer hoop je op een goede uitslag met stabiele waarden. Maar dan vinden ze weer een onduidelijk plekje of iets anders dat slecht nieuws betekent. Zo kwam er na een aantal stabiele uitslagen opeens een enorme dreun: de uitzaaiingen in mijn hoofd gingen in drie weken tijd van enkele millimeters naar enkele centimeters. Naast het opnieuw bestralen van mijn hoofd op meerdere plekken moesten we ogenblikkelijk beginnen met de immunotherapie. Die moest ook nog eens meteen aanslaan. Zo niet, dan was mijn levensverwachting nog maar kort. Het was de 16e oktober en volgens de oncoloog zou ik de kerst waarschijnlijk niet meer halen.”
Zijn verhaal gaat met veel emotie verder.
“Dat weet ik nog, want die dag werd mijn moeder 70 jaar. Ik had haar zó graag een mooi cadeau in de vorm van een stabiele uitslag willen geven. In plaats daarvan moest ik haar vertellen dat ik er met de kerst wellicht niet meer bij zou zijn. Dat brak mijn hart”.
Martijn denkt lang na over elk woord dat hij uitspreekt.
Dan valt Chantal hem bewogen bij:
“toen wist ik echt niet meer hoe ik nog iets goed kon doen. Ik durfde überhaupt niets meer te vragen aan Martijn”.
Die ligt dan veel in het ziekenhuisbed dat in de huiskamer staat. Op dat moment is hij moe, levensmoe.
Vriendschap, hoop en ontroering
Toch schijnen er in deze inktzwarte tijd ook sprankjes licht door de asgrijze wolken. Zijn werkgever MCB in Valkenswaard toont een ruimhartig en gevoelig hart. Vrienden en familie schieten te hulp op de meest uiteenlopende en vrijgevige manieren. Het leidt onder meer tot de overweldigende deelname aan “Samenloop voor Hoop”, een lokaal benefiet evenement. Ook gaat Martijn met de stichting “Wensambulance Limburg” backstage bij een live optreden van het Boxmeerse ONCE, een coverband van Martijns’ favoriete Pearl Jam. Het Toon Hermans Huis en alle vrijwilligers bieden in die tijd een fijne plek om lotgenoten te ontmoeten.
Martijn spreekt met ontroering en veel respect over deze mooie groep mensen. Ze bieden vriendschap en hoop in een uitzichtloze tijd. Het zal zijn leven misschien niet redden, maar stuurt een verpletterende boodschap van liefde en genegenheid. Als een verzachtende zalf bewerkt het de grimmige gedachte. Het beeld van een vrijwel onontkoombare passage van het tijdelijke naar het eeuwige.
Is de strijd gestreden?
Het voorjaar van 2017 is de aanzet tot een bittere, dodelijke strijd. Een strijd van leven of dood voor Martijn, maar ook een strijd van zijn gezin en zijn geliefden. Hier begint een schier onoverwinnelijke uitputtingsslag.
Welnu, hoe is de situatie halverwege 2021 (ten tijde van het schrijven van dit artikel)?
Door zijn ongeëvenaarde strijdlust en met de nimmer aflatende hulp van Chantal, zijn gezin, zijn familie en alle vrienden heeft Martijn het tij kunnen keren.
Tegen alle verwachtingen in…
Strijdvaardig blikken Martijn en Chantal naar de toekomst, maar wat die brengt, blijft onzeker.
Een zeer uitgebreid en bijna volledig verslag kun je HIER lezen.