Ut raengeltj det ut gutj

De löcht és zwért, pikzwért

Vandaag és geîne feîne daâg

Zoeë’ne daâg woeëdet d’n duuvel

Zien inspiraäsie leefst uut putj

–

Huuër de schrieëuw van mama nog

Zeen ut blood nog oppe groônt

Veûl de kneîp nog in mien mêrg

Preûf di-j traon nog op mien luppe

Pak dich dócht tieëge mich aan:

“… dao bésse toch?”

–

Ich wacht tot ut bewieëgtj

Un hieël fieën wîmperke

Det vast zitj aan dien uîgskes,

Twieë héndjes op dien buûkske

Mer ut blieftj oerverdaovendj stil,

… as of ut laeve zwieëgtj.

–

Knap kindje laeftj neet mieër,

“Allèh, gaef godverdjuu neet op,

Leeveke blief laeve!”

Ich roop ut tieëge baeter wieëten in

Leef kindje es neet mieër.

–

Waat besse leef en knap

Dien köpke luuënendj oppe schouder

Schoeën vîngerkes, met nieëgelkes di-j blînke

Raos vutjes met kleîn rîmpelkes

Ut és te laat, de tiêd te krap.

–

Woeërum veûlse toch zoeë kaod?

Ich wil nog zoeë völ wieëte:

Bésse eîgewiês en slûm en báérestêrk?

De tiêd woor völ te kort leef Luka,

Ut maaktj mich nôw nog laâjendj kwaod.

–

Leef Luka,

Woeërum veûlse toch zoeë kaod?

Woeërum kiekse mich neet aan?

Woeërum besse toch zoeë stil?

Woeërum kloptj dien kleîne hértje,

neet mieër inne juuste maot?

–

Woeë zoows dich nôw toch staon?

Waat zoow dich gelökkig maake?

Ich heb nog zoeë völ vraoge

Mer weît eîn dînk leef Luka:

Ich houj van dich …

van heej tot aanne maon.

–

–

–

(Ode aan Luka, vör Miranda)